Παναγιώτης Χατζηστεφάνου Αποσπάσματα από την προσωπική του σελίδα

Αποφεύγοντας τον χρόνο που δεν λέει να χαθεί.

Όσο επίμονα και αν διώχνουμε τον χρόνο, όσο και αν τον κρύβουμε στα συρτάρια της λήθης, ή στις μπιζουτιέρες της νοσταλγίας, η σκόνη του τώρα απλώνεται στα πάντα, επιστρέφοντας αμετανόητη πάντα στο αδιάκοπο εδώ και τώρα.
Καθώς αναπολούμε, σταματάμε εκεί που ολοκληρώνουμε αυτό που θέλουμε να πούμε, και όχι εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο να ειπωθεί.

Υπάρχουν δυο ειδών χρόνοι - ο χρόνος της ζωής, που δεν είναι ο χρόνος της αλήθειας, αλλά ο χρόνος του πιο δυνατού, αυτός που συνεχίζεται και καταληκτικά καλύπτει τα πάντα με χορτάρι, και ο ηθικός χρόνος, εκεί όπου δεν μπορείς να ξεχάσεις ή να συγχωρέσεις, αλλά μόνο αμετανόητα να επιστρέφεις στο έγκλημα και στην επιθυμία για την δημόσια αναγνώριση του.

Ο χρόνος της ζωής, που εξελίσσεται όπως η επούλωση, είναι φυσικός χρόνος και ως εκ τούτου χρόνος ασυνείδητος και αήθης. Υπακούει μόνο στην αγριότητα της επιβίωσης, πέρα από τα όρια της ανθρωπιστικής προτεραιότητας κάθε κοινωνίας που υποκύπτει στον πειρασμό του να υπάρξει.
Κοινωνικοί συνεταιρισμοί γενικευμένης αμνησίας, επιχειρούν τον κατ' οίκον περιορισμό της ενοχής, ενώ απομονώνουν την ντροπή στην δημόσια σφαίρα.

Κατά τον περιορισμό της ενοχής στα ενδότερα διαμερίσματα του προσωπικού πένθους, εσωτερικεύεται, και άρα αποσιωπάται η αποδοχή της ιδιωτεύουσας αυτής ενοχής, ενώ κατά την απομόνωση της ντροπής στην δημόσια σφαίρα εξασφαλίζεται η απόρριψη της σύνδεσης του εγκλήματος με τον εγκληματία.

Η αποφυγή αναφοράς στην έννοια του εγκλήματος, και η διαρκής παραίνεση στον θρήνο που διαρρέει την ενοχή στην αποχέτευση της ιδιωτείας, μαρτυρά μεθοδευμένη μνησικακία απέναντι σε εκείνον που διεκδικεί δικαιοσύνη.

Ατέρμονη οργή στην σκιά του σταματημένου λεπτοδείκτη, αυτού που αμετανόητα υπενθυμίζει πως η ώρα του εγκλήματος είναι πάντα καρφωμένη στο εδώ και τώρα.
Στο χαλασμένο ρολόι της οργής που δείχνει πάντα σωστά την ώρα, αρκεί να το συμβουλευτείς την κατάλληλη στιγμή – την ώρα της τύψης, την ώρα που αποδέχεσαι την αλήθεια.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην αυτοκρατορία της βεβιασμένης συγκατάθεσης.

Από το τηλεγραφείο σωτήριων υπενθυμίσεων μας επισημαίνεται ότι είναι αφελής οποιοσδήποτε ξεχνάει ότι η ουσία της εξουσίας είναι η βία.
Ανταπαντώ με ανυπακοή στον μέγα θόρυβο του πειθαναγκασμού.

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου