Απόσπασμα από ανάρτηση στο fb του ιδιοφυούς Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, η οποία συνοδεύει ένα μουσικό θέμα, χωρίς τελείες....
Οι άνθρωποι που είχαν ροπή προς την αγριότητα ήταν πάντα υπέροχα ντυμένοι με τις τάσεις της μόδας ενός καλύτερου παρελθόντος και συνωστίζονταν στην νήσο της πραγματικότητας κάθε σεζόν, διασκεδάζοντας από το απαύγασμα του λυκόφωτος μέχρι τα χαράματα του ηλιοβασιλέματος, καθώς αυτό παρέμενε αδιάφορο για τους ερωτευμένους που φιλιόνταν μπροστά του, αφού εκείνοι δεν του έδιναν πλέον την παραμικρή σημασία, όντας βέβαιοι ότι δεν είχε αλλάξει τίποτε ούτε και αυτή την Παρασκευή, στον ορίζοντα που φλέγονταν απ' άκρη σ' άκρη, εκκρεμούσε απλά ακόμα μια παράταξη από μεταμφιεσμένες παρειδωλίες, η παρέλαση θηρίων που νόμιζαν ότι ηγούνταν ενώ μόνο προπορεύονταν και γι' αυτό το λόγο τιμωρούνταν και αυταναφλέγονταν στον ουρανό, αυτόν που είχε στην κορυφή του καρφωμένη μια μονόφθαλμη νεκροκεφαλή, κειμήλιο ενός ηλεκτρονικού θεού που μειδιά αινιγματικά έχοντας εγκαταλείψει τους απαθείς εραστές προ πολλού, κοιτώντας τους ακόμα με το άγρυπνο μάτι του τέρατος της απουσίας που είχε φωλιάσει στην μια και μοναδική άδεια κόγχη, ως διαμαρτυρία ενός βλέμματος που δεν ήταν πια εκεί επειδή αγωνίζονταν για το δικαίωμα του να ξεχάσει στην άβυσσο που διάλεξε
Παναγιώτης Χατζηστεφάνου 9/6/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου