Κάποια γραπτά που γράφονται στις σελίδες κάποιων ανθρώπων στο fb, δεν μπορεί να περνάνε από λίγα μόνο μάτια. Πρέπει να αναπαράγονται και να φυλάσσονται για να τα βρίσκουν οι καρδιές και να ξαποσταίνουν.
Στο διάστημα της απομόνωσης του κορωνοϊού, που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, η πανέμορφη αυτή κοπέλα εσωτερικά και εξωτερικά, έγραψε το παρακάτω κείμενο. Τιμή μου η άδειά της να το έχω εδώ.
Έτσι έμειναν οι άνθρωποι μόνοι. Κραυγές μέσα σε σπίτια. Πλυμένα μπαλκόνια. Ανθισμένες ταράτσες.
Έμειναν σπουδαία μόνοι.
Καθόλου φοβισμένοι, ήδη χαμένοι. Ξεχασμένοι.
Εξαπατημένοι. Προδομένοι, πάνω από όλα, σπουδαία μόνοι.
Γελούσαν πιο δυνατά, έκλαιγαν πιο συχνά, με πρόγραμμα πρωί, μεσημέρι, βράδυ και με βάρδιες.
Όχι όνειρα. Το όνειρο ήθελε χρόνο και χρόνος δεν υπήρχε. Ο χρόνος νικήθηκε πρώτος.
Κοιμήθηκαν σε παλιά σεντόνια, ανακάλυψαν το χέρι και το πόδι τους, ίσως και κάποιου άλλου. Ποιος είναι αυτός ο άλλος, ο έτερος εγώ, μέσα στο σπίτι μου. Με βοηθάει να παρατηρώ τον εαυτό μου καθώς γερνάει και χάνεται, τίποτα παραπάνω.
Έπειτα οι άνθρωποι, κάπως έστελναν μηνύματα και γράμματα στον εαυτό τους, ξέρεις, θα βγω έξω.
Να βγεις, απαντούσαν.
Όχι οι άνθρωποι.
Μια μηχανή, σου έλεγε βγες.
Έξω.
Έξω είναι ένα απέραντο τίποτα να σου θυμίζει ποιος δεν ήσουν ποτέ και καλύτερα να επιστρέψεις. Μέσα.
Μέσα και ακριβώς στις έξι και έπειτα στις οκτώ, θα ενημερώνεσαι για το καλό σου. Πάει να πει θα μεταμορφώνεσαι σε θηρίο ενήμερο.
Θηρίο χωρίς δόντια, χωρίς νύχια, χωρίς τρίχωμα, θηρίο όμως.
Θα προσεύχεσαι στον Ιερό Θυμό, το πανάρχαιο έμβλημα της ανθρωπότητας, εκείνο που σε κάνει να βγαίνεις από την κοιλιά της μάνας σου και να πατάς το πρώτο σου κλάμα. Όλα τα μωρά γεννιούνται θυμωμένα, με μια αυλακιά ανάμεσα από τα φρύδια, εκεί που παύει μια μέρα να χτυπά ο παλμός της συνείδησης και γίνεσαι ένας κανονικός πλέον, άνθρωπος με δουλειά, ορμές, σκέψη, προγραμματισμό, ενοχές, υποταγμένη ενδελέχεια και τόσα άλλα χρήσιμα εργαλεία για την κουζίνα.
Έπειτα όλη σου τη ζωή παλεύεις να σβήσεις αυτή την αυλακιά. Κάνεις μποτοξ και ψυχοθεραπεία, μην καταλάβει κανείς ότι είσαι θυμωμένος και μείνεις σπουδαία μόνος. Δεν θέλεις καθόλου να είσαι ούτε μόνος ούτε σπουδαίος, αυτή δεν είναι δική σου δουλειά.
Δουλεύω. Δούλευα. Θα δουλέψω;
Γιατί θέλω να δουλεύω;
Από ποιον δουλεύω;
Ίσως παράγω, αλλά ούτε.
Ίσως αρρωστήσω, τελικά ασθενώ.
Αν αρρωστήσω τελικά, ίσως πεθάνω.
Καλύτερα να κοιμηθώ, να πεθαίνω λίγο λιγότερο για να μην κλάψει κανείς. Για τον εαυτό του που ίσως μείνει μόνος.
Βάλσαμο ο ύπνος. Πεθαίνεις για λίγο να ησυχάσεις, να μην βλέπεις όσα δεν γίνεσαι ποτέ και όταν ανασταίνεσαι είναι όλα στη θέση τους, όπως τα άφησες.
Πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, εκεί που κατοικεί όλη σου η ζωή.
Ξύπνα.
Elizabeth Nikolaides https://www.facebook.com/profile.php?id=100006650562277
22/4/2020 ώρα 13.16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου