Συγκεντρώνοντας στοιχεία από τις κτηνωδίες των ανθρώπων στα ζώα ανά τον πλανήτη, συλλέγω τις πιο διαδεδομένες, καθώς καθημερινά διαδραματίζονται χιλιάδες, σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.
Η ιστορία του κορονοϊού είναι ένα σημάδι που προκαλεί αδυσώπητα, την ενσυναίσθηση του ανθρώπινου είδους.
«Ο Πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται από τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα». Μαχάτμα Γκάντι.
Τα «χοιροσφάγια» είναι ένα δικό μας «έθιμο», που τηρείται ευλαβικά στα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη. Φυσικά στα χωριά επικαλούνται πως είναι παράδοση, καθώς δεν μπορούν να δικαιολογήσουν αλλιώς την αποτρόπαια αυτή πράξη.
Ο Μεσαίωνας θεωρείται ακόμα παράδοση λες και τώρα τα σφάζουν με το πνεύμα των αρχαίων εξιλαστήριων θυσιών. Σφάζουν λοιπόν τα αθώα γουρουνάκια, χωνεύοντάς τα μετά με μπύρες και σόδες χωρίς τύψεις, συνεχίζοντας μια μεσαιωνική απεχθή διαδικασία που την καλύπτουν συνειδησιακά ως «έθιμο», του οποίου το νόημα εξυπηρετεί μόνο τα στομάχια και τις τιμές της χοληστερίνης.
Μια άλλη μεγάλη βαρβαρότητα που διαιωνίζεται, είναι το σούβλισμα ή το ψήσιμο του αρνιού ή του κατσικιού το Πάσχα σε όλη την Ευρώπη, που σύμφωνα με τα έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας έχει τελειώσει η μετάνοια και το κρέας εμφανίζεται πάλι στο τραπέζι.
Είναι «το Πάσχα του κρέατος, της σάρκας» όπως το ονόμαζαν στον Μεσαίωνα. Το χαρμόσυνο γεγονός στην Ευρώπη, είναι πως όλο και περισσότεροι αρνούνται το «έθιμο» περιορίζοντας ή σταματώντας την κατανάλωση κρέατος, ενώ τίθεται πάντα ένα ζήτημα όσων ζουν με κατοικίδια και τα λατρεύουν στις αγκαλιές τους. Η εικόνα τους να καταβροχθίζουν το αρνί, το κατσίκι, το γουρούνι, τον φασιανό και άλλα ζώα, ίσως θα έπρεπε να γίνει αφορμή μελέτης πανεπιστημιακών ψυχιατρικών κλινικών ανά τον κόσμο.
Και πάμε στην Ισπανία τη βασίλισσα των ταυρομαχιών, στην αβάσταχτη αυτή βαρβαρότητα που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ντροπές του πλανήτη.
Οι οπαδοί των ταυρομαχιών υποστηρίζουν πως δεν πρόκειται για ένα άθλημα, αλλά για μία καλλιτεχνική τελετουργία, με βαθιές ρίζες στην ισπανική παράδοση.
Αυτοί οι «άνθρωποι» αντιλαμβάνονται την κτηνώδη αυτή πράξη ως τέχνη και παράδοση.
Ο σιχαμένος ταυρομάχος γιατί μόνο αν είσαι σίχαμα μπορείς να εξασκήσεις αυτό το χόμπι, πολεμάει έναν νηστικό για μέρες ταύρο, που έχει καλυμμένα με βαζελίνη τα μάτια του για να περιοριστεί η όρασή του, ενώ πολλές φορές του κόβουν και τα κέρατα, κάτι που του προκαλεί φρικτούς πόνους.
Εκτός από την Ισπανία, συνεχίζουν να διατηρούν αυτή τη φρίκη και να δολοφονούν χιλιάδες ταύρους, το Μεξικό, η νότια Γαλλία, η Πορτογαλία και αρκετές χώρες της νοτίου Αμερικής.
Γίνονται φιλότιμες προσπάθειες εξαφάνισης αυτού του σαδιστικού εγκλήματος, με πρώτη την Καταλονία.
Άλλη μια σφαγή που καλύπτεται και αυτή από την κατακόκκινη ταμπέλα του ««έθιμου», είναι η σφαγή των δελφινιών και των φαλαινών στα νησιά Φερόα που ανήκουν στην Δανία. Στο σαδιστικό αυτό σκηνικό, τα ζώα σφαγιάζονται με μαχαίρια ενώ έχει και όνομα, γνωστό ως Grindadráp.
Οι κάτοικοι ισχυρίζονται πως διατηρούν το έθιμο ή καλύτερα την φαλαινοθηρία, γιατί σιτίζονται από αυτό. Δεν βρέθηκε κανείς να τους σταματήσει ως τώρα, παρά την τεράστια προσπάθεια των ακτιβιστών.
Εκεί λοιπόν, στον σημερινό μεσαίωνα δηλαδή, στο επίκεντρο των διήμερων εορτασμών, γίνεται και η τελετουργική σφαγή ζώων.
Υπολογίζεται πως σφαγιάζονται 200.000 ζώα στο πλαίσιο του φεστιβάλ, όπως κατσίκες, κότες, αρουραίοι, γουρούνια, περιστέρια, βουβάλια κ.α.
Η ατμόσφαιρα θυμίζει καρναβάλι, αλλά όταν πρόκειται για θρησκευτικές τελετές τόσο μακρινών και ανεξερεύνητων για εμάς χωρών, πνίγεις μια κραυγή, χωρίς να αναιρούνται η βιαιότητα και η κτηνωδία και σε αυτή την περίπτωση.
Τέλος, η γνωστή Κίνα με τη γνωστή απάθεια για τα δικαιώματα των ζώων αλλά και τη σημασία της ύπαρξής τους, αξίζει τη γενική κατακραυγή του πλανήτη.
Το απεχθές «φεστιβάλ κρέατος» στην πόλη Yulin της Κίνας, εξακολουθεί να προκαλεί οργή, με εικόνες από τα χιλιάδες κλεμμένα κατοικίδια ζώα που στοιβάζονται σε κλουβιά κάτω από άθλιες συνθήκες, που βασανίζονται και σφάζονται στα πλαίσια του φεστιβάλ.
Πολλά ζώα πεθαίνουν από το σοκ, την πείνα και την αφυδάτωση ακόμα και στο ταξίδι, ενώ τα τραυματισμένα που καταφέρνουν να επιβιώσουν, ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου ή τους κόβουν τους λαιμούς σε λαϊκές αγορές και παράνομα σφαγεία.
Λαός και κράτος χωρίς καμία κουλτούρα, το να λογοδοτήσουν στον πλανήτη με τις χειρότερες επιπτώσεις, είναι διαχρονικό αίτημα στους αιώνες.
Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να ξεφύγουν οι άνθρωποι από τα νύχια της συνήθειας. Ωστόσο, έστω μια προσπάθεια κατανόησης και συνειδητοποίησης, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης. Ας μην στηρίζουμε τον βασανισμό των ζώων. Είναι νομοτέλεια.
Κατερίνα Σαλωνίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου